این کلیپ تصویری دیروز به دستم رسید. همانطور که از عبارت ( never give up-هرگز تسلیم نشو ) متوجه می‌شویم اصل موضوع درمورد اهمیتِ پشتکار و تلاشِ دوباره با وجود شکست‌های متوالی ست. درمورد اینکه اگر در مسیری تلاشهای ما نتیجه‌ای نداشت، ناامید یا منحرف نشده و از راههای مختلف و برای چندمین بار در همین مسیر تلاش کنیم.
چه بسیار شنیده‌ایم که پشتکار شرط لازم برای موفقیت در کارهاست.

آنقدر سر ذوق آمده بودم که باعث شد دوباره از ابتدا تا انتهای آنرا تماشا کنم. اما این بار موضوعی دیگر توجهم را جلب کرد. اینکه مرغ مادر در تلاشِ جوجه‌های کوچکش هیچ دخالتی نمی‌کند. (فکر میکنم کلمه “دخالت” نزدیکترین واژه برای انتقال درست مفهوم باشد.) او با کمک نابجا، تلاشهای بهنگام‌شان را مخدوش نمی‌کند.

در این حالت است که حمایتِ بیرونی عاملِ مخربِ پشتکارِ درونی نمی‌شود. همه ما وقتی بدون کمک گرفتن از دیگران مسئله‌ای را حل می‌کنیم، در مسیر صعود هستیم و این بار پله های بالاتر و بلندتر برایمان چالش انگیز خواهد بود.

برایم جالب بود که حتی رفتار مادرانه‌ای که ذاتی و غریزی و مختص تمام جانداران است، در حیواناتِ والد، به اندازه و محدود می‌شود تا فرایند استقلال در مولود محدود نشود. اما چه بسیار اتفاق افتاده که ما انسانها در مقام حامی(اعم از والدین، بستگان و…) محدوده را رعایت نمی‌کنیم. گاهی آنچنان در حمایت و یاری اطرافیان می‌کوشیم که در حقیقت آنها را ناتوان کرده و توانایی استقلال، رشد و واقع نگری را از آنها می‌گیریم.